Millî Mücadele döneminden itibaren izlenen dış politikanın temelini teşkil eden yurtta sulh cihanda sulh ilkesi, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasından sonra da aynı şekilde üzerinde durulan bir dış politika prensibi olmaya devam etmiştir. Atatürk tarafından; yapıcı, tutarlı ve akılcı bir dünya düzenin var olmasını sağlanmak maksadıyla ortaya konulmuş olan bu ilke, aynı zamanda Türkiye Cumhuriyeti’nin barış içinde kalkınabileceği düşüncesinin bir gereğidir. Çünkü savaş hem Türkiye, hem de bütün dünya için bir felakettir. Her şeyden önce, içerdeki barışın sağlanabilmesi, şüphesiz bütün dünyanın barış ortamı içinde bulunmasıyla yakından ilgilidir. Dolayısıyla barış, içeride ve dışarıda bir bütün olarak düşünülmelidir.

Atatürk, Türk Milleti’nin insanî değerlerin hüküm sürdüğü bir atmosferde yaşamasını istiyordu. Bu ise, ancak bütün dünyada barışın hakim olmasıyla mümkün olabilirdi. Bu sebeple Atatürk, barışın sağlanarak, Türk Milleti’nin rahat yaşamasını temin etmek maksadıyla, böyle bir ilkeyi koymayı uygun görmüştür.

Atatürk, her zaman Türk Milleti’nin insanca yaşamayı bilmesi gerektiğini savunmuştur. O, insanca yaşamanın da; barış içinde Türk ve dünya insanlarını mutlu kılmak demek olduğuna işaret ederek, barışın bütün insanlık için önemini açıkça ortaya koymuştur.

Ayrıca, Atatürk bu ilke ile, bütün dünyada sınıf mücadelelerinin olmadığı, herkesin demokrasi içinde eşit haklara sahip olduğu ve sosyal dayanışmanın sağlandığı toplumların oluşmasını da gerçekleştirmeyi hedeflemiştir.

Yurtta sulh cihanda sulh, insanlığın en büyük ihtiyaçlarında birisi olan barış nizamını, bütün dünyaya getirebilecek bir ilkedir. Bu noktada, bütün insanlığın özlemini gerçekleştirmeyi amaçlar.