Osmanlı-Macar Çekişmesi

Sultan II. Murad’ın Rumeli’de istikrar sağlamak için yaptığı anlaşmalardan Macarlarla olanı 1431 yılında sona ermişti. Bu durumdan yararlanmak isteyen Macar kralı Sigismud Edirne’ye bir elçi göndererek Bosna, Sırbistan, Eflak ve Tuna kıyısındaki Bulgaristan bölgesinde Macaristan’ın hakimiyetinin tanınmasını istedi. Sultan II. Murad, tâbi olan Sırbistan ve Eflak ile devletin arasını bozacak bu isteği çok sert bir şekilde reddetti. Bunun üzerine Macarlar, Osmanlılara karşı hazırlığa başladılar. Sigismund, yanında bulunan ve tahta ortak olma iddiasını sürdüren Osmanlı şehzadesi, Davud Çelebi ile Yanya üzerinde hak iddia eden Memnon Tocco ve Bulgar tahtında gözü olan Frujin’i bir birlik altında toplamaya çalışıyordu. Macar kralı bundan başka, bazı Arnavut asilzadelerini kendisine çekmeye çalışırken, aynı zamanda Venedikliler de Osmanlılara karşı birleşmek istemekte idi.

Bunlar arasında Sırp kralı ile Eflâk beyleri, Macar kralına gönülden taraftar ve müttefik olmakla beraber, hem-hudut bulundukları Osmanlı devleti ile iyi geçinmeye dikkat etmekte idiler. Bunlardan Sırp kralı, haraç ödediği Osmanlı padişahına kızı Mara’yı zevce vererek 1433 yılında 400.000 dukalık büyük bir çeyiz ile Edirne’ye göndermişti. Aynı şekilde Eflak beyi Drakul da bir yandan Macar kralından Dragon nişanını alırken, öte yandan Sultan Murad’ın Karaman seferine katılmak suretiyle zahiren bağlılığını gösteriyordu.

Bosna kralı Turtko ile Sırp despotu Vılkoğlu George’un Macar kralının yanına gelmesi ile Balkanlar’da Osmanlı-Macar çekişmesi başlamış oldu (1434). Sultan II. Murad, her ne kadar 1435 ve 1436 yıllarında uc beylerini Eflak ve Erdel taraflarına akınlara memur etti ise de, Anadolu’da meşgul bulunduğu için bu mevziî hareketlerden etkili sonuç alınamadı.