Sultan II. Mehmed’in Tahta Cülusu Üzerine Osmanlı Devletinin Yeni Bir Tehlike İle Karşı Karşıya Gelmesi

II. Mehmed’in 1444 yılında Osmanlı tahtına ilk oturduğu sıralarda, başgösteren dış tehlike aynen tekrarlanmak üzere idi. Osmanlı devletine sıkı akrabalık bağları ile bağlı bulunmasına rağmen, hiç dost olmayan, her baş kaldırışında Osmanlı topraklarını işgal eden ve kendisi tarafından büyük yeminlerle dostluk taahhütleri yenilenen Karamanoğlu, iktidar değişikliğini fırsat sayarak, hemen savaşa girişti ve Alâiye üzerine yürüdü.

Diğer taraftan, yanında barınan eski Batı Anadolu beyliklerinin taht müddeilerini de, Menteşe, Aydın ve Germiyan’a göndererek, Osmanlı devletine yeni yeni gaileler çıkardı.

Anadolu’da böylesine ciddi bir karışıklığın başladığını gören II. Mehmed, tahta geçer geçmez başlatmayı düşündüğü cihad ve gaza seferberliğini bir müddet geriye bırakmak zorunda kaldı.

Tahta cülusunu tebrike gelen Sırp elçisinin bütün isteklerini kabul etti. Sırp despotunun, babası ile imzaladığı anlaşmayı aynı şartlarla yenileyen II. Mehmed, II. Murad’ın karısı Mara’yı da babası Brankoviç’in yanına göndermeye razı oldu. Mara Sultan’ın masraflarının karşılanması için de Alacahisar (Kruşevaç) ve çevresini Sırplara terketti.

Bu sırada, tebrik bahanesiyle elçilerini Edirne’ye gönderen Bizans imparatoru Konstantin, genç padişahın Anadolu’daki müşkil vaziyetinden yararlanarak, Çorlu’ya kadar olan yerleri talep ile almaya muvaffak olmuş, yanında bulunan Orhan Çelebi için de, İstanbul’da kalmak şartıyla 300.000 akçe istemişti.

Macarlarla da üç yıllık bir andlaşma imzalayan padişah, Avrupa’ya karşı da babasının sulhçü siyasetini takip edeceğini hissettirmiş, Anadolu’da serbest hareket edebilmek için, Avrupa cephesini emniyete almıştı.