Yeniçerilerin Tedibi ve Rumelihisarı’nın İnşası

Sultan II. Mehmed’in daha önceki padişahlığı zamanında, muhtelif hadiselere sebep olan ve birtakım küstahça hareketlere kalkışan yeniçeriler, Karaman seferinden dönüş esnasında, padişahın tecrübesizliğini fırsat sayarak, yeni bir uygunsuz harekete giriştiler.

Hızla Edirne’ye dönmekte olan padişahın yolu üzerinde savaş teçhizat ve silahları ile saf bağlayan yeniçeriler, “Padişahımızın ilk seferidir, ihsan gerek!” diye bağrışmaya başladılar. II. Mehmed, yeniçeriler tarafından sevilmeyen Hadım Şehabeddin Paşa ile Turahan Bey’in “Mecmuunu kırmak gerek!” demelerine rağmen, sakin davrandı ve asker başına on kese akçe ihsan eyledi.

Bir an önce payitahta varmak için ılgar eden padişah, Edirne’ ye gelişini müteakip, seferden kaçan yeniçerileri defter ettirdi. Askerlerin disiplinsizliğine sebep gösterdiği yeniçeri ağası Kurtçu Doğan’ı çok ağır bir dayak cezasına çarptırdı. Daha sonra yeniçeri ağasını azil de eden II. Mehmed, yayabaşlarına da yüzer sopa vurdurdu ve bunların da görevlerine son verdi.

Onun bu hareketi, asker ve vüzerâ üzerinde sert bir tepki yaptı. Padişah, azim ve cesaretini herkese gösterdi. Hatta bazı kaynakların nakline göre yeniçeriler, bu olanlardan sonra, II. Mehmed’in saltanatı boyunca edep dışına çıkamamışlardır.

Devletin doğu ve batısında sulhu sağlayan padişah, vakit geçirmeden İstanbul’un fethi için hazırlıklara girişti. Bizans tekfurunun, kendisi Karaman seferine gitmekte iken çıkardığı hadise üzerine, bu fitne ve fesat ocağını kesin olarak söndürmeye karar veren padişah, Edirne’ye dönerken geçtiği İstanbul boğazı üzerinde, Bizans için tehdit üssü vazifesi görebilecek bir hisarın inşasını emretti.

Yıldırım Bayezid’in yaptırmış olduğu, Anadolu Hisarı’nın tam karşısına, Boğaz’a hakim bir mevkide yaptırılması planlanan hisar, Karadeniz’den Bizans’a gelebilecek her türlü yardımı kesebilecek ve Marmara yolu ile Karadeniz’e çıkmak isteyen düşman donanmasını engelleyecek idi.

Bizans imparatoru, Sultan II. Mehmed’in, Boğaz’m her iki tarafını tam bir emniyet altına alması ve Bizans’ın artık sur dışından ümidini tamamen kesmesi demek olan bu teşebbüsüne mani olmak için hemen harekete geçti. Gönderdiği elçiler vasıtası ile, hisar için tesbit edilen yerin Galata Cenevizlilerine ait olduğunu bildirerek, padişahın bu hisarı yaptırması ile, aradaki mezhep farkından dolayı zaten çekişmeli olan durumlarının daha kötüye gideceğini, bundan dolayı da burada bir hisar yapılmasına izin vermeyeceğini ihtar etti.

Ancak genç padişah cevabında “Biz imparatorların hatırına hürmeten böyle hareket etmiştik. Madem ki bu topraklar Galatalılara aittir, şu halde onların hatırına hürmet etmek bizim için lüzumlu değildir.” demiştir.

Daha sonra, peşpeşe elçiler gönderen Bizans imparatoru, hiçbir şey elde edemedi. Karaman seferi sırasında yaptığı hatayı düzeltmek için, şehzade Orhan için istediği tahsisattan da vazgeçti. Oysa, padişah daha Edirne’ye dönerken, bu ödemenin durdurulmasını emretmişti. Vezir-i âzam Çandarlı Halil Paşa’yı araya koymak isteyen Konstantin Dragazes, bu teşebbüsünde de muvaffak olamadı.

Hisarın inşaasına, otuz gemilik bir Türk donanmasının himayesi altında, padişahın da hazır bulunduğu 26 Mart 1452 günü başlandı.

İstanbul’un kuşatılması hususunda padişahı daima teşvik eden Zağanos Paşa, inşaatın nezareti ile görevlendirilmişti. Halil, Zağanos ve Saruca Paşalar adına yükselen üç büyük burç, bizzat bu paşalar tarafından yaptırılmıştır. 3-4.000 işçi ve ustanın gece gündüz aralıksız çalışması sonucu, Ağustos ayı sonlarında hisarın inşaası tamamlandı. Yüksek burçları ve muazzam görünüşü ile boğaz üzerinde bir kartal heybeti ile oturan hisar, Bizans için bir dehşet kaynağı oldu.

Boğaz geçişini hedef alan toplar yerleştirilip içine asker konulunca, deniz geçiş kontrolü tamamen Türklerin eline geçmiş oldu.

Aynı zamanda Türk ordularının Asya’dan Avrupa’ya geçişleri de buradan kolayca sağlanacaktı.

Nitekim 10 Ekim günü yapılan bir deneme atışında, boğazı izinsiz geçmek isteyen bir Venedik gemisi batırılmıştır.

Öte yandan Bizans, padişahın kesin kararı ve kısa zamanda sonuç alan teşebbüsü üzerine, tam bir endişeye kapılarak, Papa ve diğer Avrupa devletlerinin nezdine elçiler gönderdi ve ümitsizce bir haçlı ordusunun hazırlanmasına çalıştı. Ancak Avrupa devletleri, böyle bir sefer için istekli görünmediler.